✍🏻 حادثه تلخی که در بندر شهید رجایی بندرعباس رقم خورد، تبعات جبران‌ناپذیری را بر کل سیستم تجاری و اقتصادی کشور تحمیل نمود.
علی‌رغم این‌که گمرک ایران به استانداردهای سِیف سازمان جهانی گمرک پرداخته و همیشه ادعا نموده که این استانداردها در حال اجرا است؛ با وجود این‌که دولت جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون تجدیدنظر شدهٔ کیوتو پیوسته و ادعا دارد استانداردهای این کنوانسیون را به صورت کامل اجرا می‌کند، ولی با وقوع چنین حوادث تلخی مشخص می‌شود هنوز با وضعیت مطلوب فاصله زیادی داریم.
باید توجه داشت بروکراسی زاید اداری در سیستم تجاری کشور آنقدر عریض و طویل است که اجازه هیچ تسهیلاتی را به صاحب‌کالا نمی‌دهد. صاحب‌کالا در کشور از همان لحظه اول با موانع بسیاری مواجه است و این موانع تا لحظه آخر وی را آزار می‌دهد. نتیجه این بروکراسی‌های زاید است که کالا ماه‌ها و حتی سال‌ها در بنادر و اماکن مربوطه دپو می‌شوند و رسوب در بنادر و اماکن گمرکی بیداد می‌کند.
فارغ از موارد فوق، طبق مفاد ماده ۴۸ آیین‌نامه اجرایی قانون امور گمرکی در صورتی که امکانات لازم برای تحویل و نگهداری کالاهای خطرناک وجود نداشته باشد، مرجع تحویل گیرنده پس از ارایه مستندات و دلایل مربوط و موافقت گمرک می تواند از تحویل گرفتن آنها خودداری نماید، در این صورت شرکت حمل و نقل بین‌المللی مربوط یا صاحب کالا موظف است کالا را با رعایت سایر مقررات اعاده یا با مسئولیت خود و تحت مراقبت گمرک به انبار مناسب انتقال دهد و یا صاحب کالا همزمان با ورود کالا اسناد و مدارک لازم را ارایه و با رعایت سایر مقررات نسبت به ترخیص کالا اقدام نماید.
این تصریح مقرراتی در حالی است که هر زمان امکان حمل یکسره کالا هم وجود داشته باشد بعضی افراد که منفعت آنها در رسوب و ماندگاری کالا است چنان در مقابل درخواست حمل یکسره موضع می‌گیرند که حد و حساب ندارد و یکی از نتایج رسوب کالا هم می‌شود حادثه تلخی که امروز رقم خورد.
به عنوان شخصی که شانزده سال از بهترین سال‌های عمرم را در گمرک بندرعباس گذرانده و در تمامی مراحل بازسازی آن گمرک حضور داشته و آنجا را خانه دوم خود می‌دانستم که امروز آوارهای آن گمرک روح مرا نیز آزرد امیدوارم اتفاق غیرقابل جبران جانی برای هیچ‌یک از عزیزان رخ نداده و در آینده‌ای نه چندان دور شاهد مرمت و آبادانی آن گمرک باشیم.
*معاون اسبق گمرک
