داستان قله‌ای تنها، مقدس و ناشناخته در مرز پرو و برزیل، روایت‌های متعددی دارد؛ عده‌ای آن را قله‌ای مقدس می‌دانند و برخی دیگر معتقدند که سازه‌ای باستانی است. این احتمال می‌رود که مربوط به یک تمدن گمشده در دل آمازون باشد.
غزال زیاری: "سررو ال کُنو" (Cerro El Cono) تپه‌ای منزوی و هرمی‌شکل در جنگل‌های بارانی آمازون در کشور پرو است که منشأ آن همچنان در هاله‌ای از ابهام باقی مانده و البته برای مردم بومی منطقه، اهمیت معنوی بالایی دارد.
این ساختار طبیعی که حدود ۴۰۰ متر ارتفاع دارد، به شکلی تند و تیز و ناگهانی از چشم‌انداز نسبتاً هموار جنگلی در شرق پرو سر بر آورده و در روزهای صاف و آفتابی، حتی از فاصلهٔ ۴۰۰ کیلومتری در رشته‌کوه‌های آند در سمت غرب نیز قابل مشاهده است.
این پدیده طبیعی که نام آن به معنای "تپه مخروطی" است، در منطقه‌ای کوهستانی به نام "سیرا دل دیویسور" در مرز بین دو کشور پرو و برزیل واقع شده و در اغلب تصاویر منتشر شده از این تپه خاص و متفاوت، کوه‌های اطراف در پس‌زمینه دیده می‌شوند، اما ساختار مخروطی شکل سررو ال کُنو آن از دیگر قله‌ها جدا افتاده و به دلیل فرم غیرمعمول و هرمی‌اش، از دیگر بخش‌های رشته‌کوه متمایز است.
آتش‌فشان خاموش یا سازند سنگی
منشأ این قله عجیب، به خاطر موقعیت بسیار دورافتاده‌اش، همچنان ناشناخته باقی مانده است؛ برخی منابع احتمال داده‌اند که این ساختار ممکن است یک آتش‌فشان خاموش باشد و در نظریه‌های دیگر، آن را صرفاً یک سازند سنگی غیرعادی می‌دانند.
اما باورهای موجود درباره ال کُنو در نگاه مردم بومی منطقه متفاوت است. طبق گزارش روزنامه "لا رپوبلیکا" ی پرو، سررو ال کُنو، برای قبایل و گروه‌های محلی، یک موجود معنوی به شمار می‌رود؛ برخی از آن‌ها این قله را به‌عنوان یک "آپو" (Apu) (موجودی مقدس یا ایزدکوهی که در فرهنگ‌های اسطوره‌ای پرو، بولیوی و اکوادور از دل زمین برمی‌خیزد تا از مردم ساکن پیرامونش محافظت کند و راهنمایشان باشد)، محترم می‌شمارند.
اما نظریه چهارم که هیچ مدرک و شواهد علمی برای آن وجود ندارد مدعی است که این قله در حقیقت بر بقایای یک هرم ساخته‌شده به دست قبایل باستانی بومی بنا شده است؛ نظریه‌ای که در روزنامه لا رپوبلیکا مطرح شده است.
قله سررو ال کُنو در نزدیکی رود اوکایالی که یکی از شاخه‌های اصلی رود آمازون است قرار دارد. جنگل‌های اطراف این منطقه، یکی از نقاط داغ تنوع زیستی در جهان به شمار می‌روند و زیستگاه گونه‌های در معرض خطر انقراضی مثل آرمادیلوی غول‌پیکر (Priodontes maximus)، جگوار (Panthera onca) و انواع میمون‌هاست. خود این قله هم پوشیده از جنگل است و بخشی از منطقه‌ای وسیع را تشکیل می‌دهد که از دهه ۱۹۹۰ میلادی به‌عنوان اولویت حفاظت تنوع زیستی معرفی شده است.
با افزایش نگرانی‌ها درباره تخریب این اکوسیستم به دلیل ساخت‌وسازهای زیربنایی، قطع غیرقانونی درختان و استخراج طلا ، در سال ۲۰۱۵ میلادی پارک ملی "سیرا دل دیویسور" به منظور محافظت بیشتر از محیط زیست این منطقه تأسیس شد. با این حال، بررسی‌های اخیر حکایت از آن دارد که حتی این اقدام حفاظتی نیز نتوانسته تهدیدهای مربوط به جنگل‌زدایی غیرقانونی و شکار غیرمجاز حیات‌وحش را به‌طور کامل برطرف کند و از این حیث همچنان دغدغه‌های زیادی وجود دارد. این پارک وسعتی معادل ۱.۵ برابر پارک ملی یلو استون آمریکا دارد، اما همچنان با چالش‌های جدی زیست‌محیطی مواجه است.
منبع: livescience
۵۸۳۲۱
